Banjica je pre Drugog svetskog rata bila selo u široj okolini Beograda, naseljeno u ranom XIX veku doseljenicima iz jugoistočne Srbije koji su došli posle Drugog srpskog ustanka. Do Drugog svetskog rata Banjica je bila mirno poljoprivredno selo sa relativno malim brojem stanovnika. Zbog brojnih podzemnih termo-mineralnih voda, ovo selo dobija naziv Banjica. Pisani tragovi govore o preko hiljadu raznolikih izvora vode na teritoriji današnje Banjice. U toku Drugog svetskog rata dolazi do formiranja nacističkog koncentracionog logora, Banjičkog logora. Posle rata dolazi do urbanizacije i izgradnje velikih stambenih blokova i solitera koji potpuno menjaju Banjicu. Izgradnja ovog danas velikog naselja nije trajala dugo, ali je ipak pokupila brojna priznanja iz oblasti arhitekture. Jedna od zgrada koje su se okitile zvanjem nekada najmodernije, jeste Vojno-medicinska akademija.

No, ovakva brza gradnja dovela je do iscrpljivanja prirodnih izvora vode po kojima je Banjica bila poznata. Banjica je obilovala česmama čiste pijaće vode, ali one su vremenom, što nebrigom stanovništva, što procesom urbanizacije, ugašene i srušene. Širenjem grada Banjica prestaje da bude prigradsko selo i postaje jedno do gradskih naselja. Od starih kuća nije ostalo praktično ništa. Danas, Banjica je rezidencijalni deo na južnom obodu grada. Neki od značajnijih objekata ovog dela su Vojno-medicinska akademija i Sportski centar Banjica koji je jedan od najznačajnijih sportskih centara, ne samo Beograda već i cele Srbije.