Zvanično ime ove pijace je Skadarska, međutim, gotovo niko ne zove tako. Narod je zove po preduzetniku koji je osvetlao ime i ugled Beograda u svetu, Bajlonijeva pijaca. Iznikla na mestu nekadašnje bare i ušuškana između Skadarske, Ulice Džordža Vašingtona i Drinčićeve, pijaca Bajloni snabdeva Beograđane i njihove goste već skoro 100 godina. Iako ima svoje zvanično ime, svi je i danas zovu po preduzetniku koji je značajno zadužio srpsku prestonicu.
Ignjat Bajloni je rođen u mestu Litomišlu u Hazburškoj monarhiji, kasnije Češkoj. Izučava kožarski zanat i ovim poslom se bavi zajedno sa bratom. Međutim, u potrazi sa boljim životom odlučuje da se odseli za Ameriku. Ali, kako njegovi sestra i zet žive u Srbiji, Ignjat se 1885. godine sa suprugom i četiri sina vraća u Beograd. Na Topčiderskom brdu, gde se porodica Bajloni nastanila, Ignjat nastavlja da se bavi kožarstvom, a tri godine kasnije na Hajduk-Veljkovom vencu otvara gostionicu. Godine 1869, Ignjat kupuje zapuštenu državnu vodenicu na Mlavi u Malom Crniću. Nju kasnije dobija na upravu njegov sin Anton, koji je posle zanata kod ujaka bio na praksi po mlinovima u inostranstvu. Bajloni kupuje i 30 hektara zemlje na kojoj se bavio poljoprivredom.
Takođe, u podnožju Skadarlije, Ignjat 1884. godine otkupljuje malu ručnu pivaru, u čijoj je okolini močvara puna komaraca. Baru isušuje, a pivaru razvija toliko da je ona, nakon njegove smrti, 1900. godine na svetskoj izložbi u Parizu osvojila značajne nagrade za svoje proizvode. Godine 1903. godine pivara proizvodi oko 28.000 litara svetlog ("prvenac" i "plzen") i crnog ("prvenac" i "salvator") piva.
Na mestu isušene močvare nakon Prvog svetkog rata formira se pijaca, koja zbog zasluga Bajlonijevih za razvijanje i ugled Beograda u svetu, upravo po njemu dobija ime. Nakon Drugog svetskog rata, u Srbiju dolaze neki novi heroji pa ova pijaca dobija novo ime - Skadarlija. Ipak, niko je tim imenom ne zove. Ostala je Bajlonijeva pijaca.
Zvanično ime ove pijace je Skadarska, međutim, gotovo niko ne zove tako. Narod je zove po preduzetniku koji je osvetlao ime i ugled Beograda u svetu, Bajlonijeva pijaca. Iznikla na mestu nekadašnje bare i ušuškana između Skadarske, Ulice Džordža Vašingtona i Drinčićeve, pijaca Bajloni snabdeva Beograđane i njihove goste već skoro 100 godina. Iako ima svoje zvanično ime, svi je i danas zovu po preduzetniku koji je značajno zadužio srpsku prestonicu.
Ignjat Bajloni je rođen u mestu Litomišlu u Hazburškoj monarhiji, kasnije Češkoj. Izučava kožarski zanat i ovim poslom se bavi zajedno sa bratom. Međutim, u potrazi sa boljim životom odlučuje da se odseli za Ameriku. Ali, kako njegovi sestra i zet žive u Srbiji, Ignjat se 1885. godine sa suprugom i četiri sina vraća u Beograd. Na Topčiderskom brdu, gde se porodica Bajloni nastanila, Ignjat nastavlja da se bavi kožarstvom, a tri godine kasnije na Hajduk-Veljkovom vencu otvara gostionicu. Godine 1869, Ignjat kupuje zapuštenu državnu vodenicu na Mlavi u Malom Crniću. Nju kasnije dobija na upravu njegov sin Anton, koji je posle zanata kod ujaka bio na praksi po mlinovima u inostranstvu. Bajloni kupuje i 30 hektara zemlje na kojoj se bavio poljoprivredom.
Takođe, u podnožju Skadarlije, Ignjat 1884. godine otkupljuje malu ručnu pivaru, u čijoj je okolini močvara puna komaraca. Baru isušuje, a pivaru razvija toliko da je ona, nakon njegove smrti, 1900. godine na svetskoj izložbi u Parizu osvojila značajne nagrade za svoje proizvode. Godine 1903. godine pivara proizvodi oko 28.000 litara svetlog ("prvenac" i "plzen") i crnog ("prvenac" i "salvator") piva.
Na mestu isušene močvare nakon Prvog svetkog rata formira se pijaca, koja zbog zasluga Bajlonijevih za razvijanje i ugled Beograda u svetu, upravo po njemu dobija ime. Nakon Drugog svetskog rata, u Srbiju dolaze neki novi heroji pa ova pijaca dobija novo ime - Skadarlija. Ipak, niko je tim imenom ne zove. Ostala je Bajlonijeva pijaca.
