Konak kneginje Ljubice

Konak kneginje Ljubice predstavlja jedan od najreprezentativnijih sačuvanih primera gradske arhitekture iz prve polovine HIX veka u Beogradu. Sagrađen je 1829 - 1831. godine kao zvanična rezidencija kneza Miloša Obrenovića, po idejama i pod nadzorom Hadži Nikole Živkovića, prvog neimara obnovljene Srbije. Novi konak je trebalo da posvedoči o narasloj ekonomskoj moći i učvršćenoj vlasti Miloša Obrenovića posle dobijanja Hatišerifa 1830. godine. Knez je retko boravio u ovoj zgradi koja je bila veoma blizu tvrđave u kojoj su se nalazili Turci pa se zato u konak uselila kneginja Ljubica sa sinovima.

Konak je smešten u središte prostranog dvorišta, okružen zelenilom i ograđen visokim zidom. U spoljašnje dvorište ulazilo se kroz kolsku kapiju, a prostrana unutrašnja bašta orijentisana je prema Kosančićevom vencu. Glavna fasada konaka, kojom dominira erker divanhane, okrenuta je prema reci Savi. Podrum je pokriven svodovima, prizemlje i sprat su zidani u opeci i bondruku. Nad četvorovodnim krovom pokrivenim ćeramidom uzdiže se osmostrano kube. Prizemlje i sprat konaka imaju središnji hol oko kojeg su raspoređene ostale odaje. Divanhana u prizemlju je orijentisana prema bašti, a druga divanhana, smeštena na spratu, okrenuta je prema ulici. Konak kneginje Ljubice ima odlike gradskih kuća podignutih u duhu balkanske arhitekture, dok su u detaljima arhitektonske obrade fasada vidni uticaji evropskih stilova.

Konak je više puta menjao namenu, a danas se u njemu nalazi deo zbirke Muzeja grada Beograda.